Γιορτάζοντας το φως, εκεί που θέλεις να τρυπώσει στις πιο
σκοτεινές πλευρές σου, τη στιγμή που τα σκοτάδια τα ξέρεις, τα φοβάσαι,
αγκιστρώνεσαι σε αυτά, λες και έχεις την κατάρα να απαλλαγείς.
Γιορτάζοντας μια
ανάσταση που περιμένεις χρόνια, την έχεις ζήσει, την ξέρεις μα ξαφνικά μοιάζει
πιο μακρινή από ποτέ. Αυτή την ανάσταση που περιμένεις να σηκωθούν οι Λάζαροι,
που μόνος σου έχεις θάψει, λες κι ήταν ξένοι, δεν ήταν δικοί σου. Σαν να μην σε
νοιάζει τι απέγιναν, αν και είναι και αυτοί το ίδιο σμαραγδένιοι, σταγόνες του δικού
σου ωκεανού. Μόνο που το νερό τους σε κρύωνε, σε τρόμαζε, είναι αγριεμένο, σαν
από θαλασσοταραχή λες και σου υποσχέσθηκε κανείς πως η γαλήνη θα σκεπάσει το
πέλαγός σου.
Ξέρεις, μια μικρή γωνιά για αυτές τις σταγόνες είναι αρκετή,
προτού προλάβουν να γίνουν θύελλες, που θα σε πάρουν στο διάβα τους, θα σου
θολώσουν το βλέμμα, θα σε ζαλίσουν, σαν το λικέρ που δεν το γλύκανε ο χρόνος,
μόνο έχει τη στιφάδα που σε δυσανασχετεί.
Περιμένοντας την ανάσταση, που στα λόγια την εύχεσαι, αλλά
τρέμεις να την αναζητήσεις, λες κι είναι του διαβόλου παιχνίδισμα. Μα πως; Αφού
‘ναι αγγελική διαταγή, πως τρομάζω απ’τους αγγέλους. Μήπως το φτερούγισμά τους ξεσηκώνει
την ησυχία που ποτέ δεν είχα; Μήπως το τίναγμα των φτερών τους, ανακατεύει τη
σκόνη που ‘ χα κρύψει καλά και ελεγα δεν
υπάρχει;
Εκείνη τη στιγμή
εύχομαι την ανάσταση, αυτής το φως που θα με τυφλώσει για λίγο ή για
πολύ, ποιος ξέρει; Αυτή που θα σχηματίσει ρυτίδες γύρω απ’τα μάτια, να τα
προστατευσει από την πίστη. Την πίστη που εξαϋλώνεται γιατί, δεν την αντέχω. Και
πώς να τη βρω όταν ο έρεβος γίνεται δέρμα μου. Δέρμα που δεν ξεκολάει όσο κι αν
το τραβήξεις. Μόν’ αν το εκθέσεις στο φως μαλακώνει. Μόνο αν του πεις δεν σε φοβάμαι
ξασπρίζει. Ξερυτίδιασε τα μάτια σου, άσε το βλέμμα να γεμίσει ανάσταση. Από αυτή
που σε κάνει να πετάς δίχως να σε φοβίζουν τα δικά σου τα φτερά. Γιατί από αυτά
έχεις, αρκεί να κοιτάξεις λίγο καλύτερα πίσω σου.
Βασίλης Κιοσσές
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου