Μια βραδιά με τη Νατάσσα Μποφίλιου στα Γιάννενα

Ριψοκίνδυνα και σχεδόν άδικα οι περισσότεροι τη χαρακτηρίζουν έντεχνη. Το μόνο που καταφέρνουν είναι να περιορίζουν τη δυναμική της, αυτή που ξεκινά από τα βάθη της δικής της ψυχής, και καταλήγει να ακουμπήσει στις πιο ενδόμυχες πλευρές σου.

Δεν ήταν η πρώτη φορά που την έβλεπα, ήταν η πρώτη όμως που την έβλεπα στα Γιάννενα. Μια παράσταση διαφορετική από όσες είχα δει μέχρι τώρα, αλλά με την ίδια μαγεία να σκορπίζει, σαν νεφέλη που τρυπώνει κι εκεί που νομίζεις πως έχεις κρυφτεί.

Οι εικόνες που σχηματίζονται όσο εκείνη ερμηνεύει, μοιάζουν με αυτές ενός μικρού παιδιού, που περιμένει μόνο ένα μικρό ερέθισμα για να κάνει τη φαντασία του να ξεμακραίνει από τον κόσμο των άλλων. Η σκηνή μεταμορφωνόταν κάθε στιγμή από ένα λιτό πάλκο, μέχρι μια μπουάτ του ’50 και από μια μουσική σκηνή στο μεγαλείο μιας παραγωγής του μπρόντγουέι. Αλήθεια, πόσο εύκολο θα της ήταν να δημιουργήσει σε ένα μιούζικαλ; Καθώς δεν σταμάτησε στιγμή να προζάρει και να χτίζει τις ιστορίες της μαζί με το κοινό.

Αυτό που φαίνεται να κερδίζει σε κάθε της εμφάνιση είναι η αλήθεια της που γίνεται διάφανη και προσπερνά κάθε εμπόδιο, μέχρι να έρθει σε σένα και να μεταβολιστεί με έναν τρόπο, μοναδικό κάθε φορά. Με έναν τρόπο που το μόνο που ξέρεις είναι πως θα σε αιφνιδιάσει καθώς μια άλλη καινούργια, σκοτεινή ή ΄΄αγνωστα αθώα πλευρά θα βγει στο φως της επιφάνεις, σαν να ανασαίνει από ένα αιώνιο μακροβούτι. Από εκείνα που η ανάσα δεν σου φταίει, μόνο τα μάτια που είχες κλείσει γιατί φοβήθηκες και έμαθες πως έτσι είναι καλύτερα. Έμαθες πως όταν δεν τα βλέπεις, υποκρίνεσαι πως δεν υπάρχουν. Έχανες όμως τη μαγεία του βυθού, που όσο κι αν τρομάζει, ξέρεις πως είναι μόνο δικός σου, κατακτημένος. Και τότε είναι που αναφωνείς με αγαλλίαση καθώς βρήκες κουράγιο να απλώσεις τα χέρια και να χαϊδέψεις αυτές τις άγνωστες πλευρές που εκείνη σου ξύπνησε. Γι’ αυτό είναι μοναδική. Γιατί με τις μελωδίες της ξυπνάει και όσους σφίγγουν με δύναμη τα μάτια. 

Βασίλης Κιοσσές