Νατάσσα Μποφίλιου:Μια φιλική κουβέντα πριν εμφανιστεί στο River Party στο Νεστόριο Καστοριάς

«Είμαι πολύ αυθόρμητη, δεν προσποιούμαι, κάνω ό, τι νιώθω εκείνη τη στιγμή»

Και κάθεσαι να ακούσεις κάποια τραγούδια από την προσωπική της δισκογραφία και αιχμαλωτίζεσαι, χωρίς να ξέρεις τι φταίει. Θέλεις να ακούσεις κι άλλο, κι άλλο, να μην σταματήσεις. Στο ζητάει η καρδιά σου, γιατί εκεί ακούμπησαν οι μελωδίες της, οι στίχοι, η ταξιδιάρικη, βελούδινη φωνή της. Αυτή η φωνή που άλλοτε είναι ρομαντική, άλλοτε ρεμπέτισσα, κάποιες φορές θυμωμένη, ενώ άλλες αγαπησιάρικη. Οι θαυμαστές της υποκλίνονται στο ταλέντο της, και η ίδια αγκαλιάζει τη ζεστασιά που της δείχνουν.



 Οι λέξεις πολλές φορές, μοιάζουν ανεπαρκείς για να αποτυπώσουν το μεγαλείο της φωνής της, ενώ τα χρώματα δεν φτάνουν για να ζωγραφίσουν τις αστείρευτες ερμηνείες της. Όλα αυτά αφορούν φυσικά τη Νατάσσα Μποφίλιου, η οποία φέτος κλείνει μια δεκαετία δυναμικής παρουσίας στο χώρο της μουσικής. Την Πέμπτη 1 Αυγούστου θα ανέβει στη σκηνή του 35^ου River Party, στην οποία την ίδια μέρα θα φιλοξενηθεί, εκτός των άλλων, η δημοφιλής βρετανική μπάντα «James». Μας μίλησε για την εμφάνισή της στο River Party, για τους συνεργάτες της, την οικονομική κρίση και τις σχέσεις που δημιουργεί μέσα από τη μουσική.

-Δεύτερη χρονιά στο Νεστόριο φέτος…

-Ναι, δεύτερη συνεχόμενη χρονιά. Παραλίγο να μην γίνει η εμφάνιση. Ήθελα πάρα πολύ να γίνει, γιατί περάσαμε πέρυσι φανταστικά. Είναι μια πάρα πολύ σοβαρή διοργάνωση, με πολύ καλή παραγωγή. Είναι κάτι πολύ ιδιαίτερο αυτό που συμβαίνει, τόσο με τους κατασκηνωτές, όσο και με τους καλλιτέχνες που διαδέχεται ο ένας τον άλλον. Ενώ είχε προκύψει μια άλλη επαγγελματική υποχρέωση, ναυάγησε και τελικά πρόκειται να αντικαταστήσω τον Τζίμη Πανούση, ο οποίος δυστυχώς δεν θα καταφέρει να παραστεί.

- Το γεγονός πως θέλεις να βρεθείς ξανά στο Νεστόριο, σημαίνει πως η εμπειρία σου ήταν θετική;

-Ήταν μια υπέροχη εμπειρία. Από τις καλύτερες συναυλίες της ζωής μου.

-Θα φιλοξενηθείς στη σκηνή, τη μέρα που θα εμφανιστούν και οι James.

-Έχει τρομερό ενδιαφέρον αυτό και είναι συγκινητικό. Θα έχουμε βέβαια και την ευκαιρία να δούμε από τα παρασκήνια τη συναυλία τους, οπότε το βλέπω σαν μια πολύ σημαντική εμπειρία. Ειδικά για εμάς που είμαστε άνθρωποι του χώρου, θα μπορέσουμε να δούμε πώς λειτουργεί ένα τόσο μεγάλο συγκρότημα.

-Φέτος τι θα δούμε από εσάς;

-Κάποια κομμάτια από την παράστασή μας,η οποία με αυτή την περιοδεία κλείνει τον κύκλο των εμφανίσεων για τις «Μέρες του Φωτός». Αυτή η παράσταση είναι μια γιορτή και για εμάς και για αυτόν ακριβώς το λόγο, τα τραγούδια που επιλέχθηκαν, σημαίνουν κάτι για εμάς, για τη φιλία μας και την καλλιτεχνική σχέση μας την τελευταία δεκαετία. Θα παρουσιάσουμε το μισό ακριβώς πρόγραμμα και για αυτό θα διαλέξουμε τις καλύτερες στιγμές.

-Είσαι μια δεκαετία στο χώρο της μουσικής, με πολλές επιτυχημένες στιγμές. Το άλμπουμ «Μέχρι το τέλος» ανήκει στα καλύτερα της δεκαετίας. Ξεχωρίζεις κάποιες στιγμές;

-Φυσικά το «Εν λευκώ». Τόσο για προσωπικούς και συναισθηματικούς λόγους, όσο και για καλλιτεχνικούς. Ούτως ή άλλως σηματοδοτεί τη συνεργασία μας με το Θέμη Καραμουρατίδη και κατά τη γνώμη μου πρόκειται για ένα καταπληκτικό τραγούδι.

-Νατάσσα Μποφίλιου, Θέμης Καραμουρατίδης και Γεράσιμος Ευαγγελάτος είναι το τρίπτυχο της επιτυχίας. Επαρκεί, εκτός από μία καλή ερμηνεία, μια καλή μελωδία και ένας εντυπωσιακός στίχος για να γίνει ένα τραγούδι επιτυχία;

-Όχι, δεν χρειάζονται μόνο αυτά. Χρειάζεται χημεία, δηλαδή αυτά τα στοιχεία να δένουν μεταξύ τους με έναν τρόπο. Χρειάζεται και πίστη. Αυτό που κάνεις να το πιστεύεις. Γιατί υπάρχουν όμορφα τραγούδια που τραγουδήθηκαν ωραία, αλλά δεν προχώρησαν ποτέ, γιατί δεν είχαν αυτό το στοιχείο που θα τα συνέδεε μεταξύ τους αρχικά. Έπειτα έλειπε η πίστη. Ένα τραγούδι δεν το φτιάχνεις κι έπειτα το αφήνεις στο έλεος. Είσαι υποχρεωμένος να βρεις πάρα πολλούς τρόπους να το στηρίξεις, να το ανανεώσεις, να βρεις τρόπους να το επικοινωνήσεις ξανά με τον κόσμο.

-Πρόκειται δηλαδή για μια συνεχή διαδικασία.

-Ακριβώς, ένα τραγούδι δεν τελειώνει με την ηχογράφηση. Είναι ένας εντελώς ζωντανός οργανισμός. Ένα τραγούδι που σταματά όταν ηχογραφηθεί είναι ένα τραγούδι που χάνεται στο χρόνο. Πρέπει να έχεις πίστη σε αυτό το πράγμα, να πιστεύεις πως αυτό το τραγούδι είναι δυνατό και γι’ αυτό το λόγο να θέλεις να το ανανεώνεις και να ανανεώνεσαι κι εσύ μέσα από αυτό.

-Σαν να περιγράφεις μια παράλληλη και διαρκή διαδικασία. Σαν να πρέπει και τα τραγούδια να μεταβολιστούν από τους ίδιους τους καλλιτέχνες;

-Αυτό ακριβώς είναι. Χρησιμοποίησες μια πολύ όμορφη έκφραση.

-Είναι θεραπευτική η μουσική;

-Για μένα είναι 100% θεραπευτική, σε πολλά επίπεδα.

-Παίζεις μουσική και ερμηνεύεις. Αναρωτιέμαι αν υπάρχουν στιγμές που έχεις την ανάγκη να κάνεις είτε μόνο το ένα, είτε μόνο το άλλο;

-Μου έχει λείψει να παίζω μουσική, γιατί δεν το κάνω συχνά και όταν το κάνω με γοητεύει πραγματικά να προσπαθώ να ερμηνεύω ένα κομμάτι μέσα από έναν άλλο τρόπο από αυτόν που έχω συνηθίσει και μου είναι πιο οικείος. Επειδή πάντα έπαιζα μουσική, αλλά τα τελευταία χρόνια παίζω όλο και λιγότερο λόγω των αυξημένων υποχρεώσεων, και στη σκηνή σπάνια παίζω πιάνο, είναι κάτι που μου λείπει και όταν το κάνω το ευχαριστιέμαι και ποτέ δεν είναι αρκετό. Δηλαδή ξεκινάω να παίξω μουσική, κι εκεί που πάω να εγκλιματιστώ και να ξαναθυμηθώ τον τρόπο με τον οποίο επικοινωνώ μέσα από τη μουσική μετά περνούν δυο μήνες δίχως να παίξω. Μοιάζει με το ποδήλατο, στην αρχή θέλω ένα εικοσάλεπτο να θυμηθώ, αλλά ευτυχώς μετά μου έρχονται όλα.

-Σε αυτή τη δύσκολη συνθήκη που βιώνει η Ελλάδα, τί είναι αυτό που σε ανησυχεί ή σε φοβίζει και τι είναι αυτό που σε κάνει να αισιοδοξείς, αν υπάρχει κάτι.

-Με κάνει να αισιοδοξώ το γεγονός πως αυξάνεται η πολιτική συνείδηση των ανθρώπων και γίνονται πιο διεκδικητικοί και με φοβίζει ακριβώς το ίδιο πράγμα. Ότι δεν είναι αρκετό.

-Χρειάζεται κι άλλο.

-Πολύ πολύ πολύ παραπάνω. Και αυτό που με απελπίζει περισσότερο είναι η έλλειψη συνειδητότητας.

-Συνειδητότητα και αφύπνιση με έναν τρόπο;

-Ναι, και αυτό είναι κάτι που το συναντάς σε όλες τις τάξεις, σε όλες τις πνευματικές διαβαθμίσεις του καθενός. Μπορεί να συναντήσεις έναν άνθρωπο που είναι τρομερά πνευματώδης και να μην είναι πολιτικά συνειδητοποιημένος, ή να μην αισθάνεται την ανάγκη. Και μπορείς να δεις έναν άνθρωπο, ο οποίος έχει έναν πολύ απλό τρόπο σκέψης ενώ δεν είχε τη δυνατότητα να εκπαιδευτεί και βλέπεις πως μπορεί να είναι ιδιαίτερα συνειδητοποιημένος. Μπορεί όμως να συμβεί και το αντίθετο. Γιατί μπορεί να δεις ανθρώπους να ζουν στη φτώχεια και στις επόμενες εκλογές να ξαναψηφίσουν Σαμαρά, θεωρώντας το σαν κάτι φυσιολογικό. Όλο αυτό το χάος και όλη αυτή η έλλειψη συγκρότησης , συνειδητότητας, αντίληψης των πραγμάτων είναι κάτι πάρα πολύ θλιβερό, γιατί έχουν γίνει πάρα πολλοί αγώνες και υπάρχουν τόσοι άνθρωποι που προσπαθούν να γίνουν καλύτεροι. Θα έπρεπε να είναι πολύ πιο μαζικό και συλλογικό το εγχείρημα.

-Το δικό σου το μέτρημα τι βγάζει;

-Πολλά, δεν μου βγαίνουν λίγα, μου βγαίνουν πολλά. Πολλοί άνθρωποι, πολλή αγάπη, γενικά έχω πάρει παραπάνω από όσα θα περίμενα να πάρω από τη ζωή γενικότερα.

-Τι είναι αυτό που, νομίζεις πως σε έχει κάνει τόσο δημοφιλή, ιδιαίτερα στο νεανικό κοινό;

-Νομίζω η αλήθεια! Και νομίζω πως αυτό είναι ένα χαρακτηριστικό πολύ δικό μας και ανταποκρίνεται σε μένα. Είμαι πολύ αυθόρμητη, δεν προσποιούμαι, κάνω ότι νιώθω εκείνη τη στιγμή. Είμαι πολύ ειλικρινής και νομίζω πως αυτό δημιουργεί απ’ ευθείας μια αληθινή σχέση με τους θεατές και τους ακροατές. Απλά πολλές φορές υπάρχουν άνθρωποι που δεν το καταλαβαίνουν. Μπορεί να βλέπουν μια εικόνα και να στέκονται σε αυτή και να μην μπαίνουν στη διαδικασία να δώσουν μια ευκαιρία να επιβεβαιώσουν αν αυτή η αίσθηση που έχουν είναι αληθής ή όχι. Όποιος έρχεται στις ζωντανές εμφανίσεις, ανεξάρτητα από το αν του αρέσει ή όχι, καταλαβαίνει πως ό, τι κάνουμε βγαίνει από την ψυχή μας και δίνουμε ολόκληρο τον εαυτό μας αληθινά και για μένα είναι πολύ μεγάλη τύχη, μου δίνει ανακούφιση και ασφάλεια.

-Σαν να γίνεσαι διάφανη και ταυτόχρονα αυτό να δημιουργεί μια εμπιστοσύνη.

-Ναι έτσι είναι, αν και δεν νομίζω να γίνομαι εντελώς διάφανη. Είμαι κανονική.

-Περισσότερο αναφέρομαι στον τρόπο που επικοινωνώ αυτό που αισθάνομαι.

-Ναι, πράγματι. Δηλαδή αν θυμώσω πάνω στη σκηνή, δεν θα το κρύψω θα το δείξω. Αν υπάρχει κάτι που μ’ αρέσει πάρα πολύ θα το πω, ή δεν θα με συγκρατήσει το γεγονός πως βρίσκομαι πάνω στη σκηνή στο να αποφύγω να πω μια άσχημη λέξη. Αν θέλω να σαχλαμαρίσω θα το κάνω ή αν πέσω στη σκηνή, θα το αντέξω, δεν θα σκεφτώ «Χριστέ μου χάλασα την εικόνα μου». Δεν έχω κανένα πρόβλημα, είμαι 100% ο εαυτός μου. Αν νιώσω πως θέλω να κάτσω κάτω, θα το κάνω. Νιώθω πως και ο περισσότερος κόσμος που έρχεται να μας ακούσει είναι το ίδιο ειλικρινής με εμάς. Είναι ανοιχτοί στη συγκίνηση και στο συναίσθημα, αφήνονται σε εμάς. Και το θεωρώ υποχρέωσή μου να το κάνω. Έτσι και οι δύο πλευρές λειτουργούν σε ένα πάρα πολύ σοβαρό επίπεδο και σε έναν πολύ ουσιαστικό βαθμό. Εκείνοι ήρθαν για να συγκινηθούν, κι εγώ είμαι εκεί να τους συγκινήσω, με αυτό ακριβώς που είμαι, όχι με αυτό που θα ήθελαν να είμαι, ούτε με αυτό που θα φανταζόμουν ιδανικά να είμαι. Και έτσι και πράγματα που μπορεί να ξένιζαν στην αρχή, τώρα έχουν γίνει τα χαρακτηριστικά μας, ο τρόπος μας.

-Πρόκειται για μια σχέση δηλαδή στην οποίο ο ένας είναι έτοιμος να παρασύρει και ο άλλος έτοιμος να παρασυρθεί.

-Ναι, ακριβώς. Βέβαια και εμείς παρασυρόμαστε πολλές φορές και μπορώ να σου πω πως πρώτα εμείς παρασυρόμαστε και μετά ο κόσμος. Για αυτό θεωρώ πολύ σημαντικό το κοινό. Δεν πιστεύω αυτό που λένε πως «όπως και να είναι το κοινό…». Ναι προφανώς ο καλλιτέχνης είναι υποχρεωμένος να βγάλει την παράσταση. Έχω χορτάσει από αυτή τη συνθήκη. Δεν έχει υπάρξει συναυλία στην οποία να μην έχουμε βρει ούτε ένα σημείο επαφής με το κοινό. Αλλά θεωρώ πως η θέση του κοινού και η συμπεριφορά του παίζει σοβαρό ρόλο σε μια εμφάνιση. Συνομιλούμε καθώς αποτελεί μεγάλο μέρος της σκηνής και της παράστασης. Είναι σαν να έχεις τον μπασίστα σου και να μην θέλει να παίξει μια μέρα. Πόσο πρόβλημα δημιουργείται; Το ίδιο συμβαίνει και με το κοινό. Αν το κοινό δεν θέλει να παίξει μαζί σου, ή μιλάει και δυσκολεύεσαι να συγκεντρωθείς και να λειτουργήσεις, τότε τα πράγματα δυσκολεύουν.

-Μοιάζει με αυτό που περιγράφουμε σε μία σχέση. Όταν ο ένας εκ των δύο υψώνει ένα τοίχος -οποιοδήποτε κι αν είναι αυτό- ό,τι κι αν θέλεις να του επικοινωνήσεις είναι αδύνατο.

-Ακριβώς αυτό είναι!

Μέρες του Φωτός

Δώσαμε ραντεβού στη σκηνή δίπλα στο ποτάμι, εκεί ανάμεσα στους χιλιάδες κατασκηνωτές και στα χιλιάδες καρδιοχτύπια. Αυτά που πρόκειται να ξυπνήσουν από τις μαγικές της μελωδίες. Πλημμυρισμένοι άνθρωποι από τους στίχους των τραγουδιών της, που μοιάζουν με μικρές πυγολαμπίδες, έτοιμες να μοιραστούν τη λάμψη τους και να κάνουν αυτή τη νύχτα άλλη μία «Μέρα του φωτός». Πόσο έτοιμος είναι κάποιος να αφεθεί στη δίνη του πενταγράμμου που φιλότεχνα θα στολίσει την πρώτη του Αυγούστου; Πώς μπορεί κάποιος να μην ριγήσει στο άκουσμα του «Εν λευκώ» στο οποίο δεν υπάρχει περίπτωση να μην βρεις λέξη να ακουμπήσεις, με μια ταύτιση σχεδόν τρομακτική αλλά παράλληλα τόσο γνώριμη. Σαν τη θάλασσα που τη βλέπεις, τη γνωρίζεις, τη φοβάσαι, δεν την κατακτάς ποτέ, αλλά εμπιστεύεσαι την άνωσή της. Αυτή είναι που θα σε σώσει. Επιλέγεις αν θα βουτήξεις ή αν θα προτιμήσεις να μείνεις στεγνός. Αν θα τη γευτείς ή αν μόνο θα τη φωτογραφήσεις. «Αν θες να δεις τ’ αληθινά να καίνε, πρέπει στο ύψος της φωτιάς ν’ ανέβεις»…

ΥΓ. Η συνέντευξη έγινε για λογαριασμό της εφημερίδας "Ορίζοντες" Καστοριάς

Βασίλης Κιοσσές