Προσπαθώ να μην ξεχνάω

Φόρεσες το αδριάβροχό σου, μη τυχόν και παραβιάσουν το δέρμα σου οι σταγόνες. Έβαλες τα γάντια σου, να μην εκτεθούν τα ακροδάχτυλα στο ψύχος. Τυλίχτηκες με το σάλι, μη σε πουν ανόητο που δεν προστατεύτηκες από το κρύο.

Κι όμως, όσο καλά κι αν νομίζεις ότι καλύφθηκες, πάντα θα υπάρχει αυτή η στιγμή που θα αισθάνεσαι γυμνός, εκτεθειμένος. Όχι αδύναμος αλλά γνήσιος μπροστά σε αυτό που θαυμάζεις ή φοβάσαι. 

Την αλήθεια σου.

Τι μεγάλη λέξη θέ μου. Τι τρομακτική! 

Τόσο, που άλλοτε μοιάζει με απειλή και άλλοτε με υπόσχεση. Κάποτε λαχτάρα και κάποτε τρόμος. Λες και δεν ήξερες, πως κάθε τι αληθινό είναι αυτό που πάντα θα αλλάζει και θα πρέπει να το ανακαλύπτεις ξανά και ξανά.

Μόνο που έτσι φοβάμαι, σου λέω, πως θα κουραστώ να ψάχνω. Φοβάμαι πως θα λαχανιάσω και αναπνοή δεν έχω πολλή. Φοβάμαι μήπως καθετί που βρίσκω είναι αλλιώτικο από αυτό που ζητάω.

Καμιά φορά δεν έχει σημασία. Και γι’ αυτό πάντα γράφω με τέλος πιο ήσυχο απ’ την ταραγμένη ιδέα της γραφής μου. Σαν να χρειάζεται να πιστέψω σε κάτι που προσωρινά εξαφανίζεται, ενώ όταν έρχεται μου θυμίζει πως έκανα λάθος όταν σταμάτησα να το εμπιστεύομαι.

Έκανα λάθος όταν σταμάτησα να πιστεύω πως μονάχος- όχι ασυντρόφευτος- θα λύσω τους γόρδιους δεσμούς μου, δίχως σπαθιά και βιαιότητες. Μόνο με την πρόθεση, την πίστη και την προσπάθεια! Και όχι γιατί είμαι ρομαντικός, αλλά γιατί η φλόγα υπερβαίνει τα εμπόδια του νου.

"Μικρές Ιστορίες για Μεγάλους"

Βασίλης Κιοσσές