Χώμα, χαλίκι, πίσσα σε ιλιγγιώδεις θερμοκρασίες, χιλιάδες αυτοκίνητα να περνούν από πάνω. Πεζοί, σκουπίδια, ξέφρενες καιρικές συνθήκες, ηλιοβασιλέματα, παγετοί.
Μέρα και νύχτα κι έπειτα πάλι από την αρχή και ξανά ακούραστα το ίδιο. Σαν να παίζει το τραγούδι σε επανάληψη. Σε άλλες συχνότητες κάθε φορά, αλλά μοιάζει τόσο ίδιο.
Κι όμως... θα δεις λουλούδια να φυτρώνουν στην άσφαλτο.
Εκεί που δεν το βάζει ο νους σου. Κι όχι μόνο φυτρώνουν, την σκίζουν, δημιουργούν ανάχωμα, σαν τον κρατήρα ενός ηφαιστείου. Λες και τίποτα δεν ήταν ικανό να εμποδίσει την ανάπτυξή τους.
Μάλλον αυτό θα είναι.
Ένας σπόρος, ένας τόσο δα σπόρος, ασήμαντος. Που για κάποιο λόγο βρέθηκε εκεί. Αλλά καμία συνθήκη δεν ήταν ικανή να διακόψει την πορεία του. Ούτε η πιο καυτή άσφαλτος, που σιγόκαιγε καθετί ζωντανό στο διάβα της. Που ισοπέδωνε καθετί όρθιο.
Που μπρος στο ζύγι, είναι αστείο να τα συγκρίνεις.
Μπορεί να το προσπεράσεις, ίσως να μην το δεις και ποτέ. Μπορεί να το θεωρήσεις αναμενόμενο ή ανάξιο της προσοχής σου. Κι όμως, μόλο που θα τ' αντικρίσεις έχει να δώσει το μεγαλύτερο μάθημα. Έχει να υπενθυμίσει πως ήρθε μόνο για να ανθίσει. Θέλει να υπενθυμίσει στο ίδιο και σε όλους εμάς, πως όσο ασφυκτικά κι αν ήταν κάτω απ' τη γη, βρήκε λίγο φως, ανασυγκρότησε τις δυνάμεις του και άνθισε.
Δεν έχει σημασία αν είναι εξωτικό, σπάνιο ή ασύνηθες. Σημασία έχει πως εκπλήρωσε το στόχο του. Κι όταν πια μαραθεί θα έχει να αναπολεί, τις στιγμές αυτές που η λάβα του ήταν αρκετή να παραμερίζει κάθε εμπόδιο. Θα καμαρώνει με τα φύλλα του να στέκουν υπερήφανα μπρος στο φως. Σαν να κατάφεραν τον πιο δύσκολο άθλο.
Δεν ξέρω τελικά ποιο είναι το πιο δύσκολο. Να ανθίσεις στην άσφαλτο ή να πιστέψεις πως δεν θα μπορέσεις;
Βασίλης Ν. Κιοσσές
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου