Άραγε τι είναι αυτό που λαχταράς τόσο πολύ στο καλοκαίρι;
Ξεκούραση; Ήλιο; Θάλασσα; Ζέστη; Τίποτα; Όλα αυτά;
Περνούν οι χειμωνιάτικοι μήνες ακούγοντας αγωνιωδώς επιθυμίες για το καλοκαίρι. Μπαίνει η ζωή σε παύση για να ξημερώσει μια μέρα και να είναι καλοκαίρι και τότε όλα θα είναι αλλιώς. Σαν να βάζεις μια ορχιδέα στην κατάψυξη, υποσχόμενος πως θα μείνει ανθισμένη, για να τη βγάλεις εκείνο το καλοκαίρι που τόσο πολύ περιμένεις. Και κάθε που τα σύννεφα καταστρέφουν το όνειρό σου, εύχεσαι να ήσουν λιγότερο ανυπόμονος. Και κάθε που οι ηλιαχτίδες σκίζουν τα σύννεφα, αναπτερώνεται η λαχτάρα, μοιάζεις πιο κοντά στην πηγή. Από ποιο μέλι έχει αυτή η πηγή και κάνει το καλοκαίρι σου ακαταμάχητο.
Τα ρούχα λιγότερα, ο ήλιος ζεσταίνει περισσότερο, λες και μαζί του θα ζεστάνει κάθε τι κρύο μέσα μας. Κρύβεται όμως μια μικρή απάτη εκεί μέσα. Σε αυτό το καλοκαίρι που κάθε ένας επενδύει την αναζωογόνηση του, σε αυτό που ο ήλιος φωτίζει περισσότερο, εκεί είναι που απαιτεί να κρυφτείς πίσω από γυαλιά ηλίου, εκεί είναι πιο εύκολο να δημιουργήσεις σκιές, πλάνες, αυταπάτες και να κρυφτείς σε αυτές, πίσω από σιλουέτες που μοιάζουν αλλιώτικες, πιο θελκτικές, λίγο πιο ανήθικες αλλά προσβάσιμες.
Τελικά μπορεί να μην είναι απάτη, αλλά μια υπέροχη ευκαιρία, για ένα θέατρο σκιών. Σε αυτό που οι φιγούρες πρωταγωνιστούν, κάνοντας τα πρόσωπα δυσδιάκριτα, όσο φως κι αν πέσει πάνω τους. Σαν μετάλλαξη, αποδίδοντάς της μια άλλη διάσταση, όχι λιγότερο πραγματική, αλλά αλλιώτικη. Μια διάσταση πέρα από αυτή με την οποία συστηνόμαστε. Μια διάσταση έτοιμη να κατακτήσει όσα δεν τολμούσε πριν, μιας και το καλοκαίρι τα ήθη γίνονται πιο ευέλικτα. Οι ενοχές αντικαθίστανται από "επιτρέπω", τα "θέλω" γίνονται "οφείλω", κάποιες φορές για να αποδείξω πως και αυτές οι πλευρές είναι ολόκληρες δικές μου.
Μια ωραία αφορμή ή μια προσταγή είναι τελικά το καλοκαίρι; Μια υπόδειξη ή ένα κίνητρο; Μια ευκαιρία ή ένα λαχάνιασμα;
Ζωές που περιμένουν το σχόλασμα από τη δουλειά, άνθρωποι που περιμένουν τις Κυριακές, δέντρα που περιμένουν την άνοιξη, λες και χωρίς αυτά δεν υπάρχει ζωή. Σαν να ζεις μόνο όταν ανθίζεις, όταν καρποφορείς, όταν ο ήλιος βγαίνει.
Βασιλικός, λεβάντα και αγιόκλημα, γιασεμί και φασκόμηλο. Αρώματα που κρατάνε όλο το χρόνο, όσο φροντίζεις να τα διατηρείς. Τόσο μπορεί να κρατήσει και το καλοκαίρι σου. Για πάντα. Γιατί και μέσα στο χειμώνα, βρίσκεις τόσες μυρωδιές να ευωδιάσεις την ψυχή σου, μέσα στο φθινόπωρο βρίσκεις τόσα χρώματα να ξεκουράσεις το βλέμμα σου, μέσα στην άνοιξη βρίσκεις τόσα λουλούδια να γευθείς.
Γιατί είναι άδικο να σου στερείς τα "καλοκαίρια" της κάθε στιγμής, περιμένοντας...
Βασίλης Κιοσσές
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου