Κανείς δεν είπε πως είναι παράλογο να διστάζεις να πέσεις στην άβυσσο.
Κανείς δεν θα τολμήσει να σε κρίνει που λαχταράς να νιώσεις σαν να πέφτεις στο πιο φιλόξενο στρώμα.
Άλλωστε με πτώση στην άβυσσο μοιάζει καθετί που σε ξεβολεύει.
Θα είμαι αλήθεια αρκετά επαρκής; Θα καταφέρω να μου αποδείξω πως δεν έκανα άλλη μια λάθος επιλογή;
Σαν να γινόμαστε οι σκληρότεροι κριτές του εαυτού μας, με σχεδόν αντανακλαστικό το αυτομαστίγωμα. Με κάθε ευκαιρία, προσπαθώ να αυτοπροσδιορίζομαι από τις επιλογές μου και αν αυτές δεν είναι επαρκώς αποδεκτές ή επιτυχείς, τότε εύκολα καταρρέει και η πιο σπουδαία μου κατάκτηση.
Αλήθεια πόσο ανακουφιστικό θα έμοιαζε να ξεγυμνωθώ από κάθε λογής προϋποθέσεις, από αυτές που σαν παρωπίδες έχουν εκ των προτέρων χαράξει τις διαδρομές μου; Αλήθεια πόσο ανάλαφρο θα ήταν να σταματήσω και να είμαι εγώ αυτός που θα μου χτυπήσει το χέρι στον ώμο, με μια περηφάνεια τόσο λυτρωτική.
Να είμαι εγώ αυτός που θα μου πω πως δεν πειράζει... πως έχω δίκιο.
Να σταθώ για μια στιγμή, και να ψιθυρίσω πως κάθε μου συναίσθημα έχει τους λόγους του που υπάρχει.
Γιατί, δεν βρέθηκε ποτέ κανένας συγγραφέας να λογοδοτήσει ή να εξηγηθεί που έβαλε με αυτή τη σειρά τις λέξεις. Γιατί, δεν δικαιολογήθηκε κανένας ποιητής όταν δεν έκανε ομοιοκαταληξία.
Έτσι θέλω και το δικό μου βιβλίο. Όταν το διαβάσω στο τέλος, να σκεφτώ πως οι προτάσεις τους βγάζουν την μελωδικότερη ιστορία. Αυτή που κανένα απωθημένο δεν την περιόρισε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου