Ένα κλεμμένο σύννεφο

Έπιασε γρήγορα με τις χούφτες του ένα σύννεφο τόσο δα και το παράχωσε στις τσέπες του. Με ανάσες κοφτές και τσουχτερές. Πριν τον πάρει είδηση κάνεις. Τα χέρια του γέμισαν φεγγάρι, και τα μάτια του έλαμψαν από τη σκανταλιά που πάλι σκαρφίστηκε.

Στην τόλμη!

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα μανιτάρι. Πολύχρωμο, εξωτικό.

Πλησίαζε πρωτοχρονιά και έτρεχε αλαφιασμένο να βρει την ευχή που το νέο έτος θα ευχόταν στον εαυτό του. Έπρεπε να είναι σύντομη, μεστή, με νόημα και κίνητρο. Ήθελε να είναι ουσιαστική, εμπνευσμένη και να του ταιριάζει.

Μαμά μεγάλωσα!

Κοίτα πάλι φέτος που δεν ξεγέλασα το χρόνο και μου φόρτωσε έναν ακόμα στην πλάτη.

Και άντε να σκεφτώ μια πονηριά να σκαρώσω, ένα ψέμα. Δεν ξεγελιέται.

Μαμά μεγαλώνω. Σταμάτησα να κρεμιέμαι από τα κάγκελα, δεν κινδυνεύω. Ούτε θα ανακατευτώ με το αλεύρι. Μαμά κοίτα, τα πόδια μου δεν είναι τόσο αδύνατα πια και τα γόνατά μου δεν έχουν πληγές. Τις πληγές τώρα τις μετράω με τα σημάδια στην καρδιά μου.

Μαμά κι άλλο μεγάλωσα από πέρυσι. Δεν κουβαλάω την πελώρια σακά μου, ούτε έχω μιαν ακόμα άσκηση να λύσω. Τώρα λύνω προβλήματα. Προσπαθώ τουλάχιστον. Κι αυτό με μεγαλώνει κι άλλο.

Σταμάτησα να βγαίνω στη γειτονιά. Δεν έχω γειτονιά. Ένα αμάξι έχω που γίνεται το ποδήλατό μου.

Μαμά, δες πόσο μεγάλωσα. Λαχταρούσα να βγάλω γένια και τώρα ξεχνάω να αγοράσω ξυραφάκια. Μαμά μεγάλωσα και τα μαλλιά μου πέφτουν. Το μέτωπό μου σχηματίζει ρυτίδες, ξέρεις από αυτές που προσπαθώντας να ακούσω καλά τον άλλο, σηκώνω τα φρύδια μου. Λες και μου υποσχέθηκαν πως όταν ανοίγω τα μάτια μου περισσότερο, τα αυτιά μου ακούνε καλύτερα. Μαμά, ήμουν πάντα ο φασαριόζος και τώρα σιωπώ προσπαθώντας να ακούσω. Μεγαλώνω και θέλω να ακούω δυνατότερα.

Δεν μπορώ να σου δείξω μαμά άλλη μία καταπληκτική βουτιά στη θάλασσα. Τώρα ψάχνω τις θάλασσες που θα με πάρουν μαζί τους.

Μαμά μεγάλωσα και ξέρω πως δεν υπάρχει Άγιος Βασίλης. Μπορεί και να υπάρχει. Δεν θα αμφισβητήσω ούτε την ύπαρξή του, ούτε την απουσία του.

Μαμά, μεγάλωσα μα δώρο θέλω. Κι ας λέω πως δεν χρειάζομαι τίποτα.

Μαμά, όσο μεγαλώνω, τόσο χώρο κάνω γι’ αυτό το μικρό παιδί που έχω μέσα μου. Και φέτος λέω να το πάρω και να παίξουμε παρέα. 

"Μικρές ιστορίες για μεγάλους"

Βασίλης Κιοσσές

Ο αλήτης και το φίδι

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας αλήτης. Αλήτης; Ποιος είπε οτι ήταν αλήτης; Αφού αυτός κάθε φορά που κοιταζόταν στον καθρέφτη έβλεπε έναν φιλόδοξο νέο, εντάξει λίγο ακατάστατο, αλλά αλήτη δεν μπορείς να τον πεις. Μα δεν έκανε τίποτα αλήτικο. Ίσα ίσα που προσπαθούσε να γίνει ολοένα και καλύτερος. Μπερδεύτηκε όμως γιατί η ρετσινιά του είχε κολλήσει. Ήταν αλήτης, όσο κι αν προσπαθούσε.

Όταν μεγαλώσω θέλω...

Άραγε τι θα γίνω όταν μεγαλώσω;

Όταν μεγαλώσω μπορεί να γίνω γιατρός, να απαλύνω τους πόνους, να δίνω αντίδοτα, να ανακουφίζω. Ίσως πάλι γίνω θεραπευτής, να συναντώ τα δάκρυά τους, να αφήνω τη δυσφορία τους να ακουμπήσει πάνω μου.

Μπορεί να γίνω πυροσβέστης, με μιας να καταλαγιάζω τις φλόγες, σαν πυροβόλο να κρατάω τη μάνικα και να γίνομαι ήρωας. 

Ανακουφίζει η Ενσυναίσθηση τον Πόνο; | Vasileios Kiosses | TEDxChania

Πόσο ευδιάκριτος είναι ο σωματικός από τον ψυχικό πόνο; Τι θα συνέβαινε αν η σχέση γιατρού και ασθενή δεν περιοριζόταν αυστηρά στην κλινική εξέταση; Έλα στη θέση μου, Γιατρέ! …ή αλλιώς η δύναμη της ενσυναίσθησης, η ικανότητα δηλαδή να μπαίνει ο γιατρός στη θέση του ασθενή, προσεγγίζοντάς τον ανθρωποκεντρικά και με εμπιστοσύνη και ο καταλυτικός ρόλος της στην ορθότητα μιας διάγνωσης.

Το πρώτο TEDxChania έγινε τον Οκτώβριο 2015 και εκεί είχα την τύχη να μοιραστώ τις σκέψεις μου γύρω από την ενσυναίσθηση και το πως αυτή ανακουφίζει τον πόνο. 

Σταμάτα να σκοτώνεις την αυτοεκτίμησή σου (Μέρος Β: Αποτυχία- Τελειότητα)

Φαίνεται να είμαστε εξαιρετικά ικανοί στο πως θα ισοπεδώσουμε την αυτοεκτίμησή μας, ανακαλύπτοντας και δημιουργώντας διαρκώς ευφυέστατες συνθήκες ώστε να μην της επιτρέψουμε να ανασάνει.